Historia
Początki Szkoły Podstawowej nr 2 w Głownie datuje się od czasów prądów rewolucyjnych 1904-1905 roku, których rezultatem były ustępstwa rządu rosyjskiego na rzecz szkolnictwa. Z inicjatywy ludzi dobrej woli, przy czynnym poparciu Polskiej Macierzy Szkolnej, powstała w Osinach szkoła.
Niestety w niedługim czasie na skutek represji po rewolucji szkola została zlikwidowana. Wysiłkiem wielu ludzi odrodziła się w Osinach szkoła polska wspierana przez gminę, a od roku 1918 utrzymywana przez Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego.
Początkowo była to szkoła jednoklasowa, od 1922 roku, dwuklasowa, od 1925 trzyklasowa. Kierownikiem szkoły został Edward Skarbek. Szkoła mieściła się w budynku firmy Norblin. Liczba dzieci wzrastała, w latach 20. osiągnęła już ponad 100 osób, a na przełomie lat 20. i 30. ponad 200.
W roku szkolnym 1929/1930 stała się szkołą czteroklasową, liczba dzieci wynosiła 250, personel nauczycielski składał się z 5 osób. Założono Spółdzielnię Uczniowską, Kasa Oszczędności, drużynę harcerską.
Początek lat 30. zainicjował daleko posuniętą pomoc dla najbiedniejszych dzieci – wydawanie obiadów, mleka i bułek. Organizowano również okoliczne wycieczki. Sukcesywnie zwiększała się liczba klas. Rozwijała się samopomoc uczniowska, również w zakresie dożywiania. W 1932 roku kierownikiem szkoły zostaje Stefan Kulczycki. W tym czasie zorganizowana została świetlica z której dzieci korzystały również popołudniami i wieczorami.
W marcu 1933 roku Rada Gminna podejmuje kwestie budowy nowego budynku szkolnego. Wiąże się to z opodatkowaniem ludności w wysokości 5 złoty rocznie na przeciąg 5 lat, a właściciel majątku oferuje plac pod budowę tej szkoły. W dniu 10 lipca 1934 roku rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych osada fabryczna Osiny została wcielona do miasta Głowna. W związku z tym Kuratorium Okręgu Szkolnego podnosi stopień organizacyjny szkoły z pięcioklasowej na pełną siedmioklasową i przydziela dwa nowe etaty nauczycielskie. Grono pedagogiczne liczy już osiem osób i 418 dzieci w dziewięciu oddziałach. Lokal szkolny składa się z sześciu izb lekcyjnych, kancelarii i pracowni zajęć praktycznych.
W połowie września 1936 roku rozpoczęto budowę dwupiętrowego gmachu szkolnegozłożonego z dziewięciu sal, kancelarii, trzech korytarzy, klatki schodowej i piwnic. Budowa murów trwała do kwietnia 1936 roku. Budynek nakryto dachem 4 stycznia 1937 roku. Roboty wewnętrzne nad wykońzceniem gmachu prowadzono z krótkimi przerwami przez cały rok 1937. Pod koniec 1937 roku przeniesiono do nowego budynku urządzenia szkolne. Pełny rozwój szkoła osiąga w latach 1937/1938. Do grona nauczycielskiego dołączyły dwie osoby. Liczba dzieci wzrosła do 710 w czternastu oddziałach. W dniu 12 grudnia 1938 roku nastąpiło przemianowanie szkoły na Publiczną Szkołę Powszechną stopnia III numer 2 w Głownie. 14 listopada 1938 roku Rada Pedagogiczna pragnąc uczcić 20-lecie niepodległości Rzeczpospolitej Polskiej wystepuje z wnioskiem o nadanie szkole imienia Marszałka Edwarda Rydza Śmigłego. Nistety nic nie wiemy o dalszych losach tego wniosku.
W roku szkolnym 1938/1939 grono szkolne liczyło 12 osób, na czele szkoły stanął kierownik Aleksander Orczykowski. W tym roku uczyło się 771 uczniów. Rejon szkoły został poszerzony. Znalazły się w nim: gmina Dmosin, Osiny folwark i Zarębów, dzielnice Borówka i Nowy Otwock, łącznie z ulicą Targową, stacja kolejowa, tereny między Swobodą a Osinami oraz Kolonia Zabrzeźnia i Paleniec. W obliczu zbliżającej się wojny, dzieci szkolne ofiarowały 500 złotych na Fundusz Obrony Narodowej. Czynny udział w tej akcji wzięła drużyna harcerska imienia Zawiszy Czarnego.
Wybuch II wojny światowej w piątek 1 września 1939 roku spadł jak grom z jasnego nieba. Starsze pokolenie, które przeżywało okropności I wojny światowej i pamiętało straszne ofiary krwi, wzdrygało się na samą myśl, że mogłaby się powtórzyć podobna targedia. Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego zarządziło odroczenie rozpoczęcia roku szkolnego. Pierwsze bombardowanie Osin nastąpiło w niedzielę 3 września. Ofiar w ludziach nie było. Wśród społeczeństwa wybuchła panika. Większość mieszkańców schroniła się po okolicznych wsiach, sądząc, że Osiny jako ośrodek fabryczny będą specjalnie narażone na bombardowanie. 5 września podczas nalotu poległ 13-letni Jerzy Kutarzewski, który według opowiadań matki pobiegł na stację, by przyłączyć się do transportu wojska. W pierwszych dniach września budynek szkolny został zajęty na lazaret niemiecki. Ranni żołnierze niemieccy przebywali we wszystkich klasach, natomiast ranni żołnierze polscy w wielkiej, drewnianej szopie za szkołą i w namiotach wokół budynku. Po likwidacji lazaretu szkoła poniosł astraty, odnotowano wiele kradzieży. Rozpoczęcie roku szkolnego było 2 października 1939 roku. Władze niemieckie kilkakrotnie zajmowali budynek szkoły na kilka dni. Dzieci żydowskie, których w szkole było 12, polecono usunąć ze szkoły z początkiem 1940 roku. Wprowadzono 4 godziny tygodniowo języka niemieckiego. Uczniom odebrano podręczniki do historii, geografii, języka polskiego. Liczba dzieci uczęszczających na zajęcia zmniejszyła się. Ubytek ten spowodowały warunki wojenne, rozproszenie ludności, skrajna nędza i walka o byt.
Pod koniec roku szkolnego 1939/1940 szkola liczyła 585 uczniów. W tym czasie zaczęło się nielegalne nauczanie historii i geografii według przedwojennych programów. Władze okupacyjne wycofały polskie świadectwa i zamieniono je na dwujęzyczne. Rok szkolny 1941/1942 rozpoczął się przeprowadzką, wielokrotnie bowiem budynek szkolny zajmowany był przez wojska niemieckie. Nauka w tym roku przerywana była silnymi mrozami oraz brakiem opału. W dzielnicy Nowy Otwock, Borówka założono getto żydowskie, które po kilku miesiącach zlikwidowano wyworząc mieszkańców w nieznane. Wielokrotnie przenoszono siedzibę szkoły do firmy Norblin. Masowe aresztownia nie omonęły również pracowników szkoły. Ostatni okres okupacji był najcięższym momentem dla szkoły. Rok szkolny rozpoczął się 4 września 1944 roku. Lekcje odbywały się niesystematycznie, a uczniowie i nauczyciele byli zatrudniani w pracach dla celów wojennych. Zajęcia nie mogły być wznowione również ze względu na brak opału. Przez cały ten okres rozwijały się tajne komplety. Nauczyciele z narażeniem życia uczyły zabronionych przedmiotów. 19 stycznia 1945 stycznia Głowno zostało oswobodzone.
Po wojnie budynek szkoły był doszczętnie zdemolowany i obrabowany. Całe społeczeństwo pomagało w doprowadzeniu placówki do odpowiedniego stanu. Nowy rok szkolny rozpoczął się 4 września 1945 roku. Wielu uczniów powróciło z różnych rejonów kraju, wrócili również repatrianci z Niemiec. Do szkoły uczęszczało 552 dzieci. Szkołą kierował nadal Aleksander Orczykowski. Brakowało wielu podstawowych pomocy, w tym dzienników. Powojenna rzeczywistość szkolna jest bardzo trudna: bieda, braki w zaopatrzeniu, bolesna strata wartościowych ludzi. Przybywają jednak nowi nauczyciele. Wkrótce zelektryfikowano budynek szkoły i założono telefon. Trwają remonty. Spora liczba dzieci objęta jest dożywianiem i pomocą materialną. Ponownie założono ogródek szkolny o który dzieci bardzo dbały. W następnych latach rosła liczba dzieci, powoli poprawiała się sytuacja lokalowa. Wprowadzono 4 obce języki do wyboru przez dzieci: niemiecki, rosyjski, francuski i angielski. W szkole działało wiele organizacji: PCK, chór, Koło Miłośników Przyrody i inne. Dzieci brały udział w wielu akcjach ogólnopolskich np. w odbudowie Warszawy. 23 maja 1949 roku Rada Pedagogiczna postanawia przybrać za patrona szkoły Adama Mickiewicza w 150 rocznicę jego urodzin. Od tej pory szkoła nosi imię wielkiego poety. W latach 50-tych szkoła zgodnie z ówczesnym czasem bierze udział w wielu akadamiach i uroczystościach o charakterze państwowym. Komitet Rodzicielski ufundował szkole piękny sztandar, który towarzyszył szkole do czasów obecnych. W dalszym ciągu modernizowano budynek szkoły i ogrodzono go. Pomimo braku sali gimnastycznej uczniowie odnosili wiele sukcesów w sporcie. Lata 60-tych przebiegały spokojnie. Szkoła realizowała nowe programy wychowawcze. Dużą wagę przywiązywano do współpracy koleżeńskiej i współpracy z rodzicami. Szczególną opieką otoczono uczniów słabych i zaniedbanych środowiskowo. Przybywało uczniów i zajęcia trwały do wieczora. Niektóre klasy uczyły się w baraku (dawnej bazie przedsiębiorstwa drogowego) przy ulicy Sikorskiego. Na terenie szkoły pracowało wiele organizacji uczniowskich: ZHP, PCK, SKO. Zbierano składki na fundusz budowy szkół, gromadzono makulaturę, działało koło TPPR. Wielu nauczycieli systematycznie podnosiło swoje kwalifikacje, głównie w dziedzinie pedagogiki. Dużą rolę przywiązywano do wychowania patriotycznego, co wiązało się z obchodami Tysiąclecia Państwa Polskiego. Odbywały się spotkania z żołnierzami, partyzantami i zasłużonymi działaczami społecznymi. W połowie lat 60-tych kierownikiem szkoły został Władysław Rosa, pod koniec lat 60. zastąpiła go na tym stanowisku Stanisława Moszczyńska.
Lata 70-tych to kontynuacja programu dydaktyczno-wychowawczego poprzedniej dekady. Aktywnie działały koła LOP i SKS. Dzieci objęto obowiązkowym ubezpieczeniem od nieszczęśliwych wypadków. Dbano o polepszenie warunków higienicznych szkoły, wychowanków otoczono opieką lekarską, stomatologiczną i pielęgniarską. Poprawiono warunki pracy w świetlicy szkolnej. Objęto opieką znacznie większą liczbę dzieci niż dotychczas. Nawiązano ścisłą współpracę z Poradnią Wychowawczo-Zawodową w zakresie rozpoznania problemów wychowawczych. Wzbogacono zbiory biblioteczne, zachęcano uczniów do systematycznego czytania książek. Budynek szkolny rozbudowano, przybyło kilka sal lekcyjnych, pomieszczenia salnitarne i c.o. Fasada z czerwonej cegły została otynkowana.
W latach 70-tych i 80-tych realizowane były dodatkowe zajęcia prowadzone na dwóch poziomach: dla dzieci bardzo zdolnych i dla dzieci z dużymi problemami w nauce. Wzrastająca stale liczba uczniów zmusiła władze miasta do poważnego zastanowienia się nad problemem budowy nowej szkoły. Stary budynek budził wiele zastrzeżeń pod względem bezpieczeństwa oraz warunków użytkowania.
W połowie lat 80-tych dyrektorem szkoły został Tadeusz Łukaszewski. W kraju zachodziły przemiany ustrojowe. W roku 1989 zawiązał się Społeczny Komitet Budowy Szkoły i pojawiły się szansę na długo wyczekiwaną inwestycję – nową szkołę wraz z halą sportową, basenem i boiskiem. Pierwszy projekt na konstrukcję żelbetonową zaczęła realizować firma pana Biskupskiego. W 1992 roku budowę wstrzymano. Lata 90-te mijają pod znakiem programu oszczędnościowego w oświacie. Ograniczono fundusze na inwestycje, zmniejszono tygodniowy wymiar godzin lekcyjnych, brakowało środków na działalność pozalekcyjną. Zajęcia dodatkowe prowadzone były społecznie. Mimo to, dzięki zaangażowaniu nauczycieli, uczniowie odnosili szereg sukcesów w olimpiadach i konkursach na szczeblu wojewódzkim i ogólnopolskim. W tych latach wprowadzono do szkoły religię. W styczniu 1996 roku szkoły weszły pod zarząd miasta. Dzięki staraniom nowych władz, dyrektora i rodziców w 1997 roku wznowiono budowę szkoły wg innego już projektu autorstwa inż. J. Wyżnikiewicza. Inwestycje realizowała głowieńska firma „Elex-Bud”. W dniu 1 września 1998 roku odbyło się przekazanie do użytku pierwszego segmentu dydaktycznego. W nowym obiekcie odbyła się uroczysta inauguracja roku szkolnego 1998/1999 z licznie zaproszonymi przedstawicielami władz.
Od 1999 roku przestąpiono do wdrażania reformy oświaty. W tym czasie funkcjonował w naszej placówce pierwszy rocznik gimnazjalny, po czym od 1 września 2000 roku dzieci te przeszły do siedziby Miejsko-Gminnego Gimnazjum przy ulicy Kościuszki. Zmiana struktury szkolnej zbiegła się w czasie z objęciem funkcji dyrektora szkoły przez dawną absolwentkę, a później długoletnią nauczycielkę „dwójki” Marię Kulik.
W jubileuszowym 2000 roku mury szkolne opuścili: ostatni rocznik ósmoklasistów, pierwszy rocznik gimnazjalistów oraz pierwszy rocznik szóstoklasistów. Nowy rok szkolny 2000/2001 przyniósł kolejne zmiany. Obwód szkoły powiększył się o część dawnego obwodu SP4 z liczby 540 uczniów utworzono 21 oddziałów. 10 oddziałów klas 1-3 miało siedzibę w starym budynku szkoły, który został wyremontowany podczas wakacji. 11 oddziałów klas 4-6 uczyło się w nowo oddanym segmencie dydaktycznym. Istotnym problemem był brak sali gimnastycznej, boiska, czytelni oraz stołówki. Funkcjonowanie placówki utrudniały ciasna biblioteka i mała świetlica. Wraz z przejęcie części dzieci z SP4 nastąpiły zmiany w obsadzie kadrowej. Przybyli nowi nauczyciele, część odeszła do pracy w gimnazjum.
Nowo integrująca się szkoła w szczególnie uroczysty sposób świętowała 50-tą rocznicę nadania naszej szkole imienia Adama Mickiewicza. Sylwetka i twórczość naszego patrona wytycza wychowankom naszej szkoły misję „Kochać świat, sprzyjać światu”, którą dołączyliśmy do sztandarowego hasła „Ojczyzna, Nauka, Cnota”. Głównym zadaniem szkoły jest jak najlepsze przygotowanie dzieci do dalszych etapów kształcenia i prawidłowego funkcjonowania w społeczności szkolnej i pozaszkolnej. W szkole stwarzane są warunki do wszechstronnego rozwoju dzieci. Pierwsze kroki na drodze do samorządności uczniowie stawiaja w Samorządzie Szkolnym, gdzie planują i organizują uroczystości patriotyczne, apele tematyczne, konkursy, dyskoteki itp. Czynnie uczestniczą w życiu kulturalnym szkoły i miasta. Biorą udział w olimpiadach, pokazach, przedstawieniach teatralnych. Wychowawcy organizują wyjazdy do muzeów, teatrów, kin oraz szereg wycieczek. Dzieci rozwijają swoje zdolności artystyczne. Uczniowie, którzy mają problemy, mogą znaleźć wsparcie u pedagoga szkolnego. Dla dzieci dysfunkcyjnych prowadzone są zajęcia z terapii pedagogicznej. Wady postawy korygowane są podczas ćwiczeń gimnastyki korekcyjnej. We współpracy z Radą Rodziców udaje się pozyskiwać środki finansowe na zakupy książek, pomocy dydaktycznych, dofinansowanie imprez. Kuchnia szkolna prowadzi dożywianie dla 200-stu osób, wielu uczniów korzysta z darmowych obiadów.